In de hemel is het donker

Als je dood bent ga je naar de hemel, het is daar heel erg donker en je bent helemaal alleen! Het is er akelig en koud.

Het meisje dat samen met haar moeder voor kindertherapie kwam had al lange tijd slaap problemen. Elke dag bleef dit kind tot laat in de avond wakker en wilde niet eens naar haar eigen kamer. Ze bleef net zolang huilen en strijden totdat ze van vermoeidheid bij haar moeder op schoot in slaap viel. Als ze dan ’s nachts wakker werd begon alles weer opnieuw.

Jonge kinderen die bij mij in therapie komen mogen tijdens het consult kiezen of ze willen tekenen of spelen met het aanwezige speelgoed. Dit meisje wilde graag tekenen. Zo ontstond er een gesprek. Door mijn hoogsensitiviteit voelde ik bij haar een groot verdriet.

Toen ik vroeg waarom ze zo verdrietig was, vertelde ze dat haar lievelings-oom dood was. Ze had een tekening gemaakt die hij mee naar de hemel had genomen. Terwijl ze dit vertelde ging ze door met tekenen.

Op de tekening die ze aan het maken was zag ik in het midden een streep. Deze stelde de grond voor waar bloemetjes groeide, een huisje, een vogeltje en wolken. Onder de streep was een liggend poppetje . Ik vroeg haar te vertellen wat er op de tekening gebeurde.

De hemel

Ze wees naar de streep op het papier en zei; dit is de grond en daaronder is de hemel. Hierna bleef het stil… Daar boven is de lucht met wolken en de zon. Mijn oom is in de hemel. In een kist onder de grond en nu kan hij niets meer zien en niet bewegen. Een grote zucht en met tranen in haar ogen tekende ze verder.

Haar moeder had haar verteld dat haar oom nu dood was en niet meer wakker kon worden. Nu zou hij naar de hemel gaan en dat de hemel hoog in de lucht is. Het meisje wilde haar oom gedag zeggen en was bij de begrafenis geweest. Hierna heeft ze niet meer over de begrafenis gesproken.

Maar van binnen had ze haar eigen werkelijkheid gemaakt. Als je dood bent kan je niet meer wakker worden. Dan ga je naar de hemel. Je wordt begraven. Dus de hemel is onder de grond. En als je slaapt wordt je misschien ook niet meer wakker en dan moet je ook in de grond.

Een metafoor

Ik pakte een ballon… Liet deze aan haar zien en vertelde dat een mens op een ballon lijkt. Ze keek me verwonderd aan. Echt hoor, zei ik, een baby is ook heel klein en moet nog groeien. Hierna begon ik met het opblazen van de ballon. Steeds iets meer tot hij groot en rond was.

Kijk, zei ik, net als een mens is de ballon gegroeid. Wat zit er nu in de ballon, vroeg ik haar. Lucht, zei zij snel. Hoe ziet lucht er uit vroeg ik weer. Nu moest ze even nadenken voordat ze vertelde dat je lucht niet kan zien. Nu deed ik net alsof ik moest nadenken voordat ik zei; Maar wat je denkt of dat je voelt, lijkt op lucht… Je kan dat ook niet zien. Ze keek me aan en knikte. Dat is zo.

Toen vertelde ik haar, het lichaam van en mens is net als de ballon. Dat lichaam gaat groeien. Maar in dat lichaam daar zit eigenlijk wie je bent. Wat je denkt en wat je voelt en dat kan je niet zien. Bij een mens is dat geen lucht maar dat noem je geest.
Nu pakte ik een naald…Gaf de naald aan het meisje en vroeg of ze de ballon kapot wilde prikken. Ze durfde dat niet maar wilde wel dat ik het deed. Met haar vingers in haar oren keek ze hoe de ballon knalde.

Het afscheid

Nu zat ik met de kapotte ballon in mijn handen en vroeg weer aan haar waar is de lucht nu gebleven? Een lach kwam op haar gezicht. Weer gewoon in de lucht en je kan hem niet meer zien. Oké, maar wat doen we met de ballon? Vroeg ik haar. In de afvalbak!

Als het lichaam van een mens stuk is dan gaat de geest er ook uit. Dat kan je ook niet zien maar de geest gaat omhoog in de lucht, de hemel. Het lichaam gaat dan natuurlijk niet in de afvalbak! Omdat we wel verdrietig zijn doen we het in een hele mooie kist. En nemen we afscheid. Zo is het ook met je oom. De plek waar de kist in de grond gaat kan je heel mooi maken met bijvoorbeeld bloemen of een mooie steen.

Bij het weg gaan gaf ik haar nog een ballon mee zodat ze het zelf ook nog eens kon doen om het nooit meer te vergeten.